یک جنبش مرده را ۱۶۰۰ بار فریاد کردند

کلمه- نرگس پور حسین

قرار بود مجلس عصاره فضائل ملت باشد. قرار بود مجلس خانه ملت باشد. قرار بود مجلس در راس امور باشد. اما آنچه که روز گذشته مردم شاهدش بودند کمترین شباهتی به قرارها نداشت.

مجلس روز گذشته در واقع بیشتر شبیه کاریکاتوری از مجلس بود. مجلس پنجم از نظر فکری و روش با کابینه پیشنهادی سید محمد خاتمی خصوصا دو وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی و کشور یعنی آقایان مهاجرانی و نوری بشدت مخالف بود. اما این مخالفت از دایره بحث های تخصصی و موارد اختلافی خارج نشد. اما اتفاقی که روز گذشته در مجلس رخ داد با تمامی تجربیات قبلی مجلس متفاوت لست، حتی با زمانی که نمایندگان جناح راست تقاضای ۹۹ پوزه بند از جماران کردند.

مجلس نهم نه کاری به برنامه های ارائه شده از سوی وزرای پیشنهادی داشت و نه وارد بحث های تخصصی شد. اقتصاد کشور در طی هشت سال گذشته و خصوصا طی چهار سال گذشته بدترین شرایط را پشت سر گذاشت. نرخ ارز و طلا و سکه بصورت مهارگسیخته ای افزایش یافت، نرخ تورم بر اساس آمارهای رسمی ۴۰ درصدر را هم پشت سر گذاشت و بی کاری و گرانه روزگار مردم را تلخ کرد. تمام اینها در شرایطی رخ داد که درآمد نفتی ایران در طی سالهای گذشته به بالاترین میزان خود رسید و دولت این امکان را داشت تا اقتصاد ایران را شکوفا سازد. یکی از دلایل پیروزی حسن روحانی نیز وعده های اقتصادی و خستگی مردم از شرایط موجود بود. از این رو مجلس می توانست برنامه های اقتصادی دولت را مورد سوال قرار دهد و از وزرا بپرسد برای وعده های داده شده پیش از انتخابات چه برنامه ای دارند. مجلسیان می توانستند وزیر نفت پیشنهادی یعنی بیژن زنگنه را مورد خطاب قرار دهند که حالا که ایران همه جور تحریم است و مدتهاست به جای دریافت دلار کالاهای درجه پایین چینی و هندی را دریافت می کنیم برنامه اش برای بازگرداندن درآمد های نفتی چیست؟

اوضاع در دیگر بخش ها هم خوب نیست. آموزش و پرورش هم اوضاع خوبی ندارد، تعداد معلمان ناراضی زیاد است،وضعیت فرهنگی و آموزشی در مدارس در سطح بسیار نازلی بسر می برد، در واقع در طی سالهای گذشته مهمترین بخش دولت به حال خود رها شده است. استاندارهای اولیه در این حوزه رعایت نشده و کودکان بی گناه در آتش بخاری سوختند و آقای وزیر به راحتی به کار خود ادامه داد. نماینده گان باید نجفی را خطاب قرار می دادند که با این ویرانه چه خواهد کرد؟ چطور می خواهد بودجه مورد نظر وزارت آموزش و پرورش را تامین کند؟ چطور می خواهد وضعیت کتاب های درسی را سامان بخشد و سوال های از این دست که باید از دیگر وزرا هم پرسیده می شد.

اما آنان نه کاری به حسن روحانی و نه به برنامه های او و تیمش داشتند. مجلس روزگذشته تبدیل به محلی برای تسویه حساب های نمایند گان با یکدیگر و عقده گشایی شده بود. بعضی از نمایند گان رسم ادب را کنار گذاشتند و هرآنچه که نباید در خانه ملت گفته می شد را بر زبان راندند. اما بیشترین مشکل آنان با سابقون انقلاب و نظام بود. با وزرایی که شاید به قول مجلسیان سن بالایی داشته باشند اما از با تجربه ها هستند و می توانند در این شرایط بسیاری از مشکلات را حل کنند. به قول رییس جمهوری دوران آزمون و خطاب تمام شده است، حالا وقت آن است که از تجربیات استفاده کرد تا این کشتی بحران زده از گل و لای خارج شود. اما برای تازه به قدرت رسیده ها سخت است گوش سپردن به سخن قدیمی ها. از طرفی دیگر روز گذشته تمام مشکل مجلس مساله فتنه بود. نماینده گان در صحن علنی مجلس حدود ۱۶۸۵ بار از لفظ فتنه استفاده کردند و بیشتر وزرای پیشنهادی را از اهالی فتنه خواندند .

جنبشی که چه نمایند گان و چه نهاد های امنیتی نزدیک به سه سال است که با تبلیغات گسترده در بوق و کرنا کردند که وجود ندارد روز گذشته زنده تر از همیشه در مجلس خودنمایی کرد. بارها و بارها از مرگ جنبش اعتراضی مردم گفتند و تاکید کردند که رهبران این جنبش یعنی میرحسین موسوی، مهدی کروبی و زهرا رهنورد فراموش شده اند. از ان طرف هم سید محمد خاتمی و اکبر هاشمی رفسنجانی را طرد شده خواندند که هیچ جایگاهی در بین مردم ندارند. آنان برای طرفدارانشان جزیره امنی را نشان دادند که در آن هیچ مخالف و معترضی وجود ندارد و همه چی در امن و امان است. اما مشخص نیست چرا باید در این جزیره امن بیش از هزار بار هشدار دهند که فتنه برگشته است؟ آقایان رسایی وذاکانی و حکیمی و بذرپاش و بزرگواری و کریمی قدوسی که از سوی همکارانشان دلالان فتنه خوانده می شوند تمام تلاش خود را کردند تا زحمت همکاران دیگرشان در رسانه های تندرو و نهادهای امنیتی را بی اثر کنند. در واقع جلسه روز گذشته مجلس، جلسه رای اعتماد به میرحسین موسوی و مهدی کروبی بود. برای نمایند گان مخالف مهم این بود که کدام یک از وزرا در ستاد این دو نفر فعال بوده اند و پس از ۲۲ خرداد ۸۸ ارتباط خود را حفظ کرده و حتی به خانه آسیب دید گان و شهیدان جنبش سبز سر زده اند. نه به کارایی زنگنه و نعمت زاده و نجفی کارداشتند و نه برنامه هایشان بود، مهم این بود که آیا آنها در طی چهار سال گذشته در کنار مردم و در کنار کسانی بودند که مردم آنها را دوست دارند یا خیر. تاثیر خاتمی و هاشمی هم بیش از گذشته مشخص شد، ایراد وزرای پیشنهادی همراهی و همکاری و رفاقت با این دو نفر بود.

می توان گفت جلسه رای اعتماد دیروز، بیشتر شبیه دادگاه انگیزاسیون (تفتیش عقاید) اروپای قرون وسطا بود. جلساتی که از چند روز پیش شروع شده بود و وزرای پیشنهادی باید در کمیسیون های مختلف مجلس حضور بهم می رساندند و در مورد نسبتشان با فتنه توضیح می دادند. صدابلند های مجلس روز گذشته نقش همان کشیش هایی را بازی کردند که هنوز حاضر نیستند قبول کنند که زمین گرد است و به دور خورشید می چرخد. صدا بلندهایی که مردم به تفکرشان در انتخابات ۹۲ “نه” بلندی گفتند و آنها محکم گوش های خود را گرفته اند تا این “نه” را نشنوند. همان طور که امام حسین (ع) به معاویه هنگامی که امام را به فتنه گری و ایجاد تفرقه در اسلام متهم کرد و ایشان به او پاسخ دادند :” من فتنه ای بزرگتر از خلافت تو و فرزندت بر این امت نمی بینم” ، این نمایند گان خود در مجلس فتنه ای بزرگ هستند. فتنه ای که دیگران را متهم به فتنه گری می کند و می خواهد همه را مجبور کند تا چون خودشان بی اندیشند. فتنه ای که مصالح ملی و منافع ملی را نمی بیند.