اکنون وضعیت فقرای ونزوئلا با آغاز دولت چاوز قابل مقایسه نیست؛ سیاست های اقتصادی چاوز برای تامین حداقل رفاه برای اقشار آسیب پذیر در عمل جواب داده است، اما آیا در ایران نیز همین گونه است؟آیا بیکاری، تورم، سفره خانوار، بهداشت عمومی و سایر نیازهای مردم با توجه به درآمد 700 میلیارد دلاری دولت در این دوره جهش زیادی یافته است؟
در حالی که هوگو چاوز، رییس جمهور ونزوئلا در افکار عمومی ایرانیان محبوبیت چندانی ندارد، روش وی در رسیدگی به محرومان امتیازات زیادی به عملکرد دوست وی در ایران دارد.
به گزارش خبرنگار «بازتاب»، هوگو چاوز و احمدی نژاد به مانند دو سیاستمدار مشابه در دنیا شناخته می شوند:
هر دو مواضع ضدآمریکایی دارند، به سخنرانی علاقه زیادی دارند و به حرکتهای عامه پسند یا پوپولیستی اهمیت می دهند، اما در عملکرد این دو تفاوتهای زیادی به چشم می خورد.
همین تفاوت ها موجب شده است هنوز هم پس از این همه فشار، دولت آمریکا چاوز بتواند در ونزوئلا و در انتخاباتی آزاد، اکثریت آرا را کسب کند؛ اما چاوز به سیاستهای پوپولیستی در شعار بسنده نکرد، بلکه تلاش کرد به هر قیمت زمینه رضایت و رفاه اقشار فرودست جامعه را از طریق مکانیزم های در اختیار دولت تامین کند و در این میان، افزایش شدید قیمت نفت هم به کمک وی آمد.
اکنون وضعیت فقرای ونزوئلا با آغاز دولت چاوز قابل مقایسه نیست؛ سیاست های اقتصادی چاوز برای تامین حداقل رفاه برای اقشار آسیب پذیر در عمل جواب داده است، اما آیا در ایران نیز همین گونه است؟
آیا بیکاری، تورم، سفره خانوار، بهداشت عمومی و سایر نیازهای مردم با توجه به درآمد 700 میلیارد دلاری دولت در این دوره جهش زیادی یافته است؟
آمارهای رسمی که نشان دهنده این موضوع نیست، رشد اقتصادی که همواره در تاریخ ایران با افزایش درآمد نفتی جهش می یافته است، در دولت احمدی نژاد به شدت کاهش یافته و در عوض تورم و بیکاری افزایش یافته است. هم اکنون قشر آُسیب پذیر ایران گرانی را به وضوح بر سر سفره خود حس می کند و دیگر مولفه های معیشتی مردم نیز وضعیت مشابهی دارند.
بنابراین به نظر نمی رسد به آن اندازه که احمدی نژاد شعارهای عامه پسندانه داد و از آوردن نفت بر سر سفره مردم خبر داده و بر مبارزه با مافیاها و دانه درشتها تاکید می کرد، در عمل نیز به این شعارها وفادار مانده باشد.
برعکس شاید احمدی نژاد به جای نسخه پوپولیستی، از نسخه روسی برای عملکرد دولت خود بهره گرفته باشد.
شرایط نابسامان و در نوسان پس از فروپاشی شوروی سابق در روسیه، موجب شکل گیری طبقه جدیدی از رانت خواران و فرصت طلبان گردید که یک شبه و طی مدت کوتاهی تبدیل به غولهای اقتصادی شدند؛ غولهایی که ماهیتی متفاوت با سرمایه داران اقتصاد کشورهای غربی دارند و در واقع به جای سرمایه گذاری سرمایه برداری می کنند. این رانتخواران با استفاده از نفوذ پول خود و پیوند با سیاستمداران حاکم به زور نیز می رسند و با خریداری و تصاحب رسانه ها، از تزویر نیز برای تکمیل مثلث اقتدار خود بهره می برند و به همین خاطر در مباحث مربوط به جرائم سازماندهی شده، مافیای روسی به دلیل ماهیت و عدم پایبندی به هیچ گونه چارچوبی، از خطرناکترین مافیاها محسوب می شود.
در حال حاضر در ایران نیز شاهد ظهور یکی پس از دیگر مافیاهای اقتصادی هستیم که با استفاده از نفوذ و حمایت دولت توانسته اند به ثروت و قدرت هنگفتی برسند.
این طبقه رانتخوار جدید اگرچه با شعارهای پوپولیستی احمدی نژاد تناقض دارد، اما بهترین حامی مالی و اجتماعی برای حفظ قدرت وی می باشد و از این رو باید شاهد نوعی تغییر در رفتارهای احمدی نژاد در جهت حفاظت از این طبقه رانتخوار باشیم که با شعارهای اولیه وی علیه صاحبان قدرت و ثروت و مبارزه با مافیاها متفاوت است.
به گزارش خبرنگار «بازتاب»، هوگو چاوز و احمدی نژاد به مانند دو سیاستمدار مشابه در دنیا شناخته می شوند:
هر دو مواضع ضدآمریکایی دارند، به سخنرانی علاقه زیادی دارند و به حرکتهای عامه پسند یا پوپولیستی اهمیت می دهند، اما در عملکرد این دو تفاوتهای زیادی به چشم می خورد.
همین تفاوت ها موجب شده است هنوز هم پس از این همه فشار، دولت آمریکا چاوز بتواند در ونزوئلا و در انتخاباتی آزاد، اکثریت آرا را کسب کند؛ اما چاوز به سیاستهای پوپولیستی در شعار بسنده نکرد، بلکه تلاش کرد به هر قیمت زمینه رضایت و رفاه اقشار فرودست جامعه را از طریق مکانیزم های در اختیار دولت تامین کند و در این میان، افزایش شدید قیمت نفت هم به کمک وی آمد.
اکنون وضعیت فقرای ونزوئلا با آغاز دولت چاوز قابل مقایسه نیست؛ سیاست های اقتصادی چاوز برای تامین حداقل رفاه برای اقشار آسیب پذیر در عمل جواب داده است، اما آیا در ایران نیز همین گونه است؟
آیا بیکاری، تورم، سفره خانوار، بهداشت عمومی و سایر نیازهای مردم با توجه به درآمد 700 میلیارد دلاری دولت در این دوره جهش زیادی یافته است؟
آمارهای رسمی که نشان دهنده این موضوع نیست، رشد اقتصادی که همواره در تاریخ ایران با افزایش درآمد نفتی جهش می یافته است، در دولت احمدی نژاد به شدت کاهش یافته و در عوض تورم و بیکاری افزایش یافته است. هم اکنون قشر آُسیب پذیر ایران گرانی را به وضوح بر سر سفره خود حس می کند و دیگر مولفه های معیشتی مردم نیز وضعیت مشابهی دارند.
بنابراین به نظر نمی رسد به آن اندازه که احمدی نژاد شعارهای عامه پسندانه داد و از آوردن نفت بر سر سفره مردم خبر داده و بر مبارزه با مافیاها و دانه درشتها تاکید می کرد، در عمل نیز به این شعارها وفادار مانده باشد.
برعکس شاید احمدی نژاد به جای نسخه پوپولیستی، از نسخه روسی برای عملکرد دولت خود بهره گرفته باشد.
شرایط نابسامان و در نوسان پس از فروپاشی شوروی سابق در روسیه، موجب شکل گیری طبقه جدیدی از رانت خواران و فرصت طلبان گردید که یک شبه و طی مدت کوتاهی تبدیل به غولهای اقتصادی شدند؛ غولهایی که ماهیتی متفاوت با سرمایه داران اقتصاد کشورهای غربی دارند و در واقع به جای سرمایه گذاری سرمایه برداری می کنند. این رانتخواران با استفاده از نفوذ پول خود و پیوند با سیاستمداران حاکم به زور نیز می رسند و با خریداری و تصاحب رسانه ها، از تزویر نیز برای تکمیل مثلث اقتدار خود بهره می برند و به همین خاطر در مباحث مربوط به جرائم سازماندهی شده، مافیای روسی به دلیل ماهیت و عدم پایبندی به هیچ گونه چارچوبی، از خطرناکترین مافیاها محسوب می شود.
در حال حاضر در ایران نیز شاهد ظهور یکی پس از دیگر مافیاهای اقتصادی هستیم که با استفاده از نفوذ و حمایت دولت توانسته اند به ثروت و قدرت هنگفتی برسند.
این طبقه رانتخوار جدید اگرچه با شعارهای پوپولیستی احمدی نژاد تناقض دارد، اما بهترین حامی مالی و اجتماعی برای حفظ قدرت وی می باشد و از این رو باید شاهد نوعی تغییر در رفتارهای احمدی نژاد در جهت حفاظت از این طبقه رانتخوار باشیم که با شعارهای اولیه وی علیه صاحبان قدرت و ثروت و مبارزه با مافیاها متفاوت است.
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire