جنس پرتاب مهر به لاریجانی و هو شدن احمدی نژاد یکی نبود؟

مشابه این فضا را در فیلمهایی از سفرهای استانی احمدی نژاد، به خصوص در خوزستان مشاهده می کنیم، مردمی که ساعت ها برای دیدار با او منتظر بودند، زمانی که فرصت ابراز نظر به آنها داده می شود، حتی اجازه سخنرانی به احمدی نژاد نمی دهند و وی را هو می کنند یا مرتب می گویند گرسنه و بیکارند

 

در حالی که نیروهای سیاسی قصد دارند حادثه قم را کاملا به نفع و یا ضرر جریانات سیاسی تحلیل کنند، به نظر می رسد بخشی از این حادثه، نتیجه نارضایتی کلی مردم از شرایط موجود است.
به گزارش خبرنگار «بازتاب»، به تشنج کشیده شدن سخنرانی رییس مجلس در 22 بهمن در قم، اگرچه نتیجه یک برنامه از پیش طراحی شده و سازمان دهی حدود صد نفر از هواداران احمدی نژاد برای تخریب رییس مجلس بود، اما به نظر نمی رسد همراهی بخشی از مردم حاضر در صحنه را بتوان سیاسی تحلیل کرد.

در این میان اگرچه برخی از چهره های سیاسی قصد دارند این حادثه را به سود خود تحلیل کرده و آن را نتیجه متنفر بودن مردم از لاریجانی یا توطئه دولت علیه رییس مجلس بدانند، اما به نظر نمی رسد برای آن بخش از مردمی که بی خبر از سازماندهی یا پشت صحنه این حادثه با آن همراهی کرده اند، علی لاریجانی نه به عنوان یک شخصیت سیاسی خاص و یا رییس مجلس، بلکه به عنوان نمادی از حاکمیت و مسئولین محسوب می شد و اعتراض به او، به عنوان سمبلی از اعتراض به ناکارآمدی و مشکلات موجود محسوب می شد.


رخ دادن این حادثه در روز 22 بهمن و آن هم در شهر قم و حرم حضرت معصومه(س) نشان می دهد جنس مردم معترض نه از جنس افراد ضدنظام و ضد انقلاب بود و نه افراد غیرمتدین، بلکه افرادی بود که به اسلام و انقلاب علاقمندند، اما از وضعیت موجود ناراضی هستند.


مشابه این فضا را در فیلم هایی از بازدیدهای استانی احمدی نژاد، به خصوص در خوزستان مشاهده می کنیم، مردمی که ساعت ها برای دیدار با احمدی نژاد منتظر بودند، زمانی که فرصت ابراز نظر به آنها داده می شود، حتی اجازه سخنرانی به احمدی نژاد نمی دهند و وی را هو می کنند یا مرتب می گویند گرسنه و بیکارند.


طبیعی است زمانی که کنترل امنیتی و تبلیغاتی سنگینی وجود دارد، این اعتراضات مجالی نمی یابد، اما زمانی که به هر دلیلی فرصت بروز اعتراضات فراهم می شود، اکثر حاضران صرف نظر از مسئول مورد اعتراض، با جریان اعتراضی همراهی می کنند.

حتی شاید بخشی از اعتراضات مردم در راهپیمایی 25 خرداد 88 تهران را نیز بتوان در همین بخش دسته بندی کرد، و از این رو باید جنس اعتراض عمومی مردم را نه سیاسی، بلکه ناشی از کلیت مشکلات موجود دانست. توده های مردم عادی برخلاف نخبگان از نوشتن مقاله برای اعتراض استفاده نمی کنند، بلکه تا جایی که به آنها اجازه داده شود، ناراحتی خود را از وضع موجود بیان می کنند که این ناراحتی می تواند با راهپیمایی سکوت باشد، یا هو کردن و شعار دادن و یا گاه پرتاب مهر.