چرا مقاله های شریعتمداری در کیهان باید خواند؟نام دو بازجوی دهه 60 از قلم شریعتمداری در رفت!
حسین شریعتمداری که به نیابت از آقای خامنه ای روزنامه کیهان را بولتن امور امنیتی کرده، به همان اندازه که وقیح و بی حیاست، چهره ای شناخته شده و رسوا نیز هست. به همین دلیل، نوشته های او به دو دلیل گاهی خواندنی است. نخست این که حرف ها و نظرات سیاسی که مطرح می کند، حاصل جمع محفل مجتبی خامنه ای و سردار نقدی، حسین طائب و در صدر آنها "اصغرمیرحجاری" منشی مخصوص رهبر است و دوم این که در مطالب او می توان به برخی اطلاعات پنهان مانده و پنهان شده مربوط به دهه خوفناک 1360 دست یافت که وی به همراه حسن شایانفر و رحیم پور ازغدی، از جمله تواب سازان آن دوران در اوین و رجائی شهر بود. حسن شایانفر یار شریعتمداری در کیهان است و ازغدی تئوریسین شده و عضو شورای عالی انقلاب فرهنگی! از جمله نکاتی که در نوشته های شریعتمداری اگر پیدا شود، باید فورا ثبت تاریخ شود، نام هائی است که او مطرح می کند و اغلب بازجویان و شکنجه گران دهه 60 اند. شریعتمداری در شماره سه شنبه گذشته کیهان، مقاله ای در مخالفت با پیشنهاد هاشمی رفسنجانی برای تشکیل دولت وحدت ملی نوشت. همین یک خطی که از آن مقاله نقل می کنیم کافی است تا جهت گیری آن مقاله مشخص شود: «آقای هاشمی كمترین مرزبندی با دشمنان تابلودار اسلام و نظام و جریانات وطن فروش (باصطلاح فتنه 88) و آلوده سیاسی می كنند و همه آنها را در «دولت وحدت ملی»! پیشنهادی خویش جای می دهند. » اما، او در همین مقاله به نکته دیگری اشاره می کند و نام کسانی را می برد که هدف از پرداختن به مقاله اخیر او همین است. او می نویسد: «محمود اعتمادزاده با نام مستعار «به آذین» از نویسندگان و مترجمان برجسته و عضو مركزیت حزب توده بود. ترجمه رمان «دن آرام» از معروفترین آثار اوست. وقتی بعد از دستگیری اعضای مركزیت حزب توده برای گفت وگو درباره ماركسیسم نزد او رفتیم، اولین سؤالش این بود «... دوران بازجویی هم كه پایان یافته ...، پس شما دیگر برای چه آمده اید؟» و برادر عزیزم آقای پرویز جنتی كه از صاحب نظران برجسته در شناخت ماركسیسم و تاریخچه آن است در پاسخ گفت؛ «آقای به آذین! دشمن شما را با فریب و ترفند از ما دزدیده بود. ما آمده ایم متاع به سرقت رفته خود را، تمام و كمال از دشمن پس بگیریم». به آذین لبخندی زد و به برادر عزیز دیگرم آقای قاسم تبریزی كه از صاحب نظران تاریخ معاصر است رو كرد و گفت....»