برای پیر محمّد احمدآبادی )

دیدی دلا که یار نیامد/ بیاد 29 اسفند و دکتر
محمد مصدق

جاودان یاد
مهدی اخوان ثالث (م.امید)
قصیده‌ی
تسلی و سلام را برای زنده یاد دکتر مصدّق سروده است.
اخوان در
جایی می‌گوید: «در آن وقت ها ـ در سال 35 ـ نمی شد اسم مصدّق را ببری ؛ این بود که
بالای شعر نوشتم : برای پیر محمّد احمدآبادی .
من خودم در
زندان بودم که آن مرد بزرگ و بزرگوار تاریخ معاصر ما را گرفته بودند و تقریباً
محکوم کرده بودند .
وقتی ما را
در زندان زرهی برای هواخوری می بردند ، او[ دکتر مصدّق] را می دیدیم که در یک حصار
سیمی خاص و جداگانه ای به تنهایی راه می رفت و قدم می زد؛ مثل شیری درون قفس .
بعدها این شعر را برایش گفتم . »

تسلی و سلام برای پیر محمّد احمدآبادی

دیــدی دلا ، کــه یــار نـیـــامــدگـــرد آمــد و ســوار
نــیــامــد
بگداخت شمع و سوخت سراپـایو آن صـبــح زرنـگـــار
نـیــامــد
آراســتـیــم خـانــه و خـــوان راو آن ضـیـف نـامــدار
نـیــامــد
دل را و شــــوق را و تـــــوان راغم خورد و غمگـســار
نـیــامــد
آن کاخ هـا ز پـایـه فـرو ریــختوان کــرده هـا بـکـار
نــیــامــد
سوزد دلــم بـه رنـج و شـکـیـبتای بـاغـبــان بــهــار
نــیــامــد
بشکفت بس شـکـوفه و پـژمـردامـّا گـلــی بــه بــار
نـیـــامــد
خوشـید چشـم چشـمـه و دیـگـرآبــی بــه جــویــبــار
نـیــامــد
ای شـیـر پـیـر بسـتـه بـه زنجیـرکز بـنـدت ایــچ عــار
نـیــامــد
سـودت حـصـار و پـیـک نـجـاتیسـوی تـو و آن حـصار
نـیـامــد
زی تـشـنــه کشـتـگـاه نجیـبـتجــز ابـــر زهــر بــار
نــیــامــد
یـکــّی از آن قـوافـل پـــر بــا-- ران گـهـــر نـثــــار
نـیـــامــد
ای نـــــادر نــــــوادر ایــــــّامکت فــرّ و بـخـت یـار
نـیــامــد
دیری گذشت و
چـون تـو دلـیـری
در صـــفّ کــــارزار نـیـــامــد
افسـوس کـان سفـایــن حـــرّیزی ســـاحـــل قــرار
نــیــامــد
وان رنـج بـی حسـاب تــو، درداکچـون هـیـچ در شمـار
نــیــامــد
وز سـفـلـه یـاوران تـو در جـنــگکــاری بــجــز فـــرار
نــیــامــد
من دانم و دلت، کـه غمان چـندآمــد ، ور آشــکـــار
نـیــامــد
چندانکـه غـم
بـه جان تـو بـاریدبـاران بــه کــوهـسار
نـیــامــد